Door de jaren heen heb ik veel beleefd op het handbalveld. Een van de hoogtepunten was met mijn team meedoen aan het Nederlands kampioenschap op Papendal en daarbij werden er opnames gemaakt door TV sportpanorama, dus echt een ervaring uit de oude doos.
Inmiddels ben ik naast speelster ook trainer, coach, solo en koppelscheidsrechter op landelijk niveau, tijdwaarnemer bij de Nederlandse kampioenschappen zaal en sinds dit seizoen rapporteur. Veel functies, veel plezier en veel belevenissen.
Belevenis
Een van de leukste belevenissen die mij is bijgebleven is het schoolhandbaltoernooi dat door onze vereniging werd georganiseerd. Al gauw werd me de vraag gesteld of ik een avondje kon fluiten, dus zo gezegd, zo gedaan. Dan moet je je voorstellen dat je bij het handbalveld aan komt waarbij je wordt overvallen door de kakofonie aan lawaai wat al die leerlingen kunnen maken. Ze zijn enthousiast, praten en schreeuwen met en tegen elkaar, lopen en gooien warm en de spanning staat op hun gezichtjes. Dan hebben we het nog niet eens over de ouders die bloedfanatiek zijn en hun eigen kind natuurlijk het beste vinden.
En dan gaat het gebeuren, de eerste wedstrijd die ik mag fluiten en ik kan me nog zo herinneren hoe fanatiek mijn ouders waren als ik moest handballen, dus ik was voorbereid. Waar ik echter niet op voorbereid was, was het fanatisme van die kinderen.
“Hé scheids, ik kom straks wel verhaal bij je halen”
Scheidsrechter, mag ik de bal! Scheidsrechter wie mag er beginnen! Scheidsrechter is het al tijd! Scheidsrechter fluit nou! En dan klinkt het algemene beginsignaal en dan barst er een kabaal los, dat wil je niet geloven!! Kinderen die door elkaar rennen en naar elkaar roepen dat ze de bal willen en dat ze vrij staan, ouders langs de kant die hun eigen kind aanmoedigen en een coach die er ook nog overheen probeert te komen want die wil natuurlijk wel dat zijn team wint! En dan moet je als scheidsrechter met ervaring op landelijk niveau je enorm inhouden en ervoor zorgen dat je meer begeleidt en uitlegt, dan dat je streng bent en je moet wel hard genoeg blazen op je fluit want anders horen ze je niet.
Ervaring
Hoe leg je dan uit aan een kind dat net het doelpunt van zijn leven heeft gescoord dat je het doelpunt niet goed kan keuren omdat hij toch echt in de cirkel stond en dat toch echt niet mag. Vervolgens wordt het spel hervat en dan komt die ouder: “he scheids, dat was een zuiver doelpunt hoor, wacht maar, ik kom straks wel ff verhaal bij je halen!!!!”. Gelukkig ben ik door mijn ervaring in de jaren als scheidsrechter en pedagogisch medewerker redelijk gehard en kan ik na afloop prima uitleggen waarom ik dat doelpunt echt niet kon goedkeuren en wat er dan helemaal misging. Als je dan nog even een complimentje geeft dat zijn kind het wel heel mooi deed, dan is die ouder ook weer blij.
Maar de mooiste complimenten die mijn werk als vrijwilliger extra dankbaar maken, zijn al die kinderen en ouders die na het laatste fluitsignaal naar je toekomen en je bedanken en zeggen dat je goed gefloten hebt, dat maakt heel veel goed en dat is ook waar je het uiteindelijk allemaal voor doet!
